"Aangenaam, ik ben Jos," lacht Jos. Hij is een van de negen deelnemers die wekelijks bij elkaar komen in de Kopgroep. "Drie jaar geleden kreeg ik op een vrij botte manier te horen dat ik beginnende dementie heb. Het was meer een mededeling: je hebt dementie. Dat was het, deal er maar mee. Soms is de ziekte stabiel, maar ik merk ook dat ik achteruitga en steeds afhankelijker word van anderen. En wat je eenmaal kwijt bent, komt niet meer terug."
Jos heeft kinderen en kleinkinderen en woont samen met zijn vrouw in Best. "Ik heb altijd bij een bank gewerkt. Een leuke baan, maar dat is verleden tijd. In de Kopgroep kan ik open en eerlijk zijn. Hier ben ik mezelf. Ik hoef me nergens voor te schamen en wat we met elkaar bespreken, blijft in de groep. Dat is heel belangrijk. We begrijpen allemaal wat het is om deze ziekte te hebben, maar hoe ga je ermee om? Hier vind ik de steun die ik nodig heb. Het zijn allemaal verschillende mensen, maar we hebben wel dezelfde ziekte. Dat schept een band. Als ik thuiskom, vraagt mijn vrouw altijd hoe het was. Soms zeg ik dat het heftig was, maar ik zeg ook wel eens dat het gezellig was. Dat kunnen anderen zich misschien niet voorstellen, maar het kan hier ook leuk zijn. Ik probeer af en toe wat luchtigheid in de groep te brengen. Het is niet alleen maar ellende. Het leven gaat door."
In de Kopgroep kan ik open en eerlijk zijn. Hier ben ik mezelf
"De buitenwereld begrijpt vaak niet goed hoe ze met deze ziekte moeten omgaan”, meent Jos. “Ik ga altijd uit van het goede in de mens, maar soms weten anderen niet hoe ze moeten reageren. Dan vind ik het lastig in te schatten in hoeverre ik iemand kan vertrouwen en mezelf kan openstellen. Niet dat ze het bewust doen, maar zo voelt het soms wel. Mijn advies aan anderen is oprecht luisteren en vragen stellen. Probeer je in te leven. Mensen die echt interesse tonen, daar kun je zoveel meer mee delen. Het is fijn om serieus genomen te worden. Die wisselwerking is heel belangrijk. Zo ervaar ik het in ieder geval."