Deelnemers van de Kopgroep treffen elkaar iedere woensdagmorgen in een gemeenschapshuis nadat ze zijn doorverwezen met de diagnose dementie. Met lotgenoten leren ze omgaan met de gevolgen van dementie met al zijn uitdagingen en teleurstellingen. En met wie kun je je kwetsbaarheden beter delen dan met mensen die in hetzelfde schuitje zitten? Onder leiding van gespreksleider Carla de Smet en psycholoog Erica Hoefnagels hebben de bijeenkomsten een vaste structuur: rondje en informeren hoe het met iedereen gaat, bewegen, themagesprek over één onderwerp waarbij ervaringen worden uitgewisseld en afsluiten met muziek of een gedicht. Hierna keert iedereen gesterkt en vol goede moed weer huiswaarts.
Deelnemer Cor: “Twee jaar geleden was ik bij mijn zoon en schoondochter en zij merkten iets aan mij. Ze hebben een brief geschreven met hun bevindingen die ik aan de huisarts kon geven. De keuze lieten ze bij mij. Ik heb die brief afgegeven en toen ging de trein rijden. Na een aantal onderzoeken kreeg ik te horen dat ik alzheimer heb. Via, via ben ik bij de Kopgroep terecht gekomen en het bevalt heel goed. Natuurlijk mis ik bij alles wat ik doe mijn vrouw en mijn maatje, die na 48 jaar huwelijk is overleden. Bij de Kopgroep praten we met elkaar en het kan best zijn dat iemand volschiet. Dat gebeurt nu eenmaal. Ik ben zelf ook een gevoelig persoon. We worstelen allemaal op onze eigen manier met de diagnose maar samen kijken we vooral naar wat we nog wél kunnen. Daarom zit ik in deze groep, met elkaar maken we het verschil.”
Diepgang en verwerking
Carla: “Bij de Kopgroep komen mensen bij elkaar die letterlijk iets aan hun ‘Kop’ hebben: de diagnose dementie. Geen mooi woord maar het dekt wel de lading. Wij vinden het vooral belangrijk dat er altijd een vaste gespreksleider is. Of Erica of ik of samen. Deelnemers komen hier graag want mensen voelen zich hier veilig. Er hangt een goede en positieve sfeer. Behalve enkele feestdagen slaan we zelden een week over: de Kopgroep gaat altijd door.”
"We worstelen allemaal op onze eigen manier met de diagnose maar samen kijken we vooral naar wat we nog wél kunnen."
Erica: “Als psycholoog ben ik bij de Kopgroep betrokken omdat er ook een behandel-component in zit. De Kopgroep is geen theekransje; we bieden de randvoorwaarden om tot diepgang en verwerking te komen van een diagnose die niemand wil krijgen.”