Het is woensdagochtend, kwart voor twaalf. De deelnemers van de Kopgroep maken zich klaar om naar huis te gaan. Sommigen worden opgehaald door hun partner, anderen pakken de fiets of zijn met de taxi. De sfeer is goed, en er klinkt vaak: ‘Tot volgende week’. De bijeenkomsten van de Kopgroep zijn besloten, zodat iedereen zich vrij voelt om openhartig zijn verhaal te delen. Toch zijn er deelnemers die graag een tipje van de sluier oplichten. Deelnemers als Lenie.
Lenie woont in Eindhoven. Ze heeft een dochter, een vriend en een lieve hond. Lenie: “Ik heb mijn hele werkzame leven in de gezinszorg gewerkt, werk dat ik altijd met plezier deed. Later ben ik vrijwilligerswerk gaan doen in verzorgingshuizen. Het zorgen voor anderen zit nu eenmaal in mij. Ik ben deelnemer aan de Kopgroep omdat ik af en toe de weg een beetje kwijt ben. De diagnose beginnende dementie kwam voor mij niet echt als een verrassing; het was een bevestiging van wat ik al voelde. In de Kopgroep ben ik onder gelijkgestemden. Het voelt alsof ik hier al jaren kom, terwijl het pas drie maanden zijn."
Ik hoef niet uit te leggen hoe het voelt als je niet op woorden kunt komen
Lenie vertelt dat ze in de groep veel herkenning vindt. "Ik hoef niet uit te leggen hoe het voelt als je niet op woorden kunt komen, of als je dingen minder goed begrijpt. De beslotenheid van de groep is fijn: wat hier gezegd wordt, blijft tussen vier muren. De ochtenden hebben een vaste structuur, maar het gespreksonderwerp wisselt. Het komt voort uit de gesprekken die we voeren. Samen beslissen we wat we gaan bespreken. Bijvoorbeeld wat het betekent als een van de deelnemers in het verpleeghuis is opgenomen. Dat zijn confronterende onderwerpen, maar gelukkig wordt er ook veel gelachen."
De omgeving
Als aan Lenie gevraagd wordt hoe buiten de Kopgroep op haar wordt gereageerd, is ze stellig. "Ik kijk eerst wat anderen doen en zeggen. Daar speel ik vervolgens op in. Niet iedereen hoeft te zien dat ik het moeilijk heb en zo houd ik zelf de regie. Ik bepaal wanneer en of ik me openstel. Is het wel veilig genoeg? Je bent al zo kwetsbaar. Het is fijn als iemand begrip toont en er ook later nog eens op terugkomt. De echte interesse, die mis ik soms. En die vind ik wel in de Kopgroep.”